Paradox van grenzen en begrenzen
Een vriendin van me wil een relatie. Met iemand die haar eindelijk begrijpt. En die er voor haar is.
Ik snap het. Maar toch is het eigenlijk het slechtste wat een vrouw zou kunnen overkomen, een man die haar behoeftes invult (‘wat als je wensen worden vervuld).
Want…dat is makkelijk zeg, iemand die je behoeftes beter kent dan jezelf. Wanneer ga je het dan wel eens zelf leren ?????
Ik had tot mijn 35 een bepaald plaatje van een ideale relatie. Veel delen, vooral veel delen samen, naar festivals, fijn in een caravan zijn op vakantie en veel vrienden ontvangen, veel lieve appjes overdag, versmelten in elkaar. Zo’n relatie heb ik ook gehad.
Dat versmelten dan niet zo, maar wel de wekker op 6 uur om eerst samen de nacht door te spreken en te mediteren voordat we gingen werken. ’ s Avonds geen tv maar kijken naar wat er nog in mezelf niet heel was.
Totdat ik een Fries leerde kennen die heel helder grenzen aangaf. En vooral ook vond dat ik dat moest doen. Als ik zei dat ik hem miste, antwoorde hij: ‘Nou ja, het is niet de bedoeling dat je mij gaat missen als ik er niet ben, je moet jezelf juist vermaken!”.
Daar ging mijn versmelting en hunkering. Het maakte mij zelfstandiger.
Uiteraard kan ik wat delen, maar het is een keuze, ik kan delen, het hoeft niet. Als ik op een hoge berg zit of in een diep dal, hij heeft zijn eigen leven en handelt authentiek, zodat ik alles kan delen omdat ik er niet over in hoef te zitten dat hij verandert. Vrienden maak ik voor mezelf en ik kan zelf kijken met wie ik omga op welke manier.
En wat is nu de paradox? Die grenzen geven zoveel vrijheid.
Hoe meer iemand zijn grens aangeven, hoe vrijer ik mij voel.
Want juiste in die ruimte kan ik helemaal authentiek zijn.
Enne die mannen? Die houden vaak van vrouwen die vooral goed weten wat ze willen. En ook aan kunnen geven (zonder gesnauw of ge-eis). Dan kunnen ze soms de zachte man zijn of de stoere bink. Kunnen zij ook hun eigen weg verkennen.
Warme groet,
Ivette
– – – – – // – – – – –
